تكرار
یادمن می­آید
که پدرجد من اینجا
............ ....روزی
دست در دست نوباوه، تمدن می­گشت
وبه ما می­آموخت
.................. که بدانیم به ذرات وجود
........................معنی عشق
........................محبت
........................مردی
......................ومن وتو انگار
........................مشق خود را ننوشتیم ونخواندیم از بر
........................که بباید باشیم زنده و تازه نفس
........................چشممان بسته به روی خورشید
........................دلمان تاریک است
........................دستها یخ زده
........................پاها خسته وتاول زده
........................روحمان سنگ شدست
........................قلب مردم انگار پرشده از کینه
........................قلبمان بیمار است

........................دردل دشت امید
........................بی سواران- اسبان
............................به امید سایه یک- دو سوار
............................سر به زیر و قدم چشم زمان می­کوبند
...............................................آهِ آن جد بزرگ می کند حیرانم....
12:47 PM هدا...
1 پیام